Stanisław Różewicz był najmłodszym z trzech utalentowanych braci. Urodził się 16 sierpnia 1924 roku w Radomsku. Ukończył Gimnazjum im. Feliksa Fabianiego. Od najmłodszych lat interesował  sztuką, filmem. W tajniki świata kultury wprowadzał go szczególnie starszy brat – Janusz. To on prenumerował pisma literackie, korespondował z wybitnymi twórcami. Swoimi pasjami dzielił się z młodszymi braćmi. Janusz był dla nich wzorem i przewodnikiem. Wiele wspólnych wspomnień łączyło go również z Tadeuszem. To właśnie z nim chodził na seanse do kinoteatru „Kinema”. To tutaj rodziły się jego filmowe fascynacje. Maturę zdał w 1946 r. Wkrótce rozpoczął pracę jako  asystent filmowy, następnie współreżyser i reżyser. Na dłużej związał się z Łodzią, gdzie wykładał w szkole filmowej. Był współzałożycielem i wieloletnim kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego „Tor”. Tworzył filmy fabularne, dokumentalne, sporadycznie spektakle teatralne. W 1999 r. reżyser nakręcił film dokumentalny „Kinema”, przedstawiając historię najstarszego kina w Radomsku, wplatając w tło dzieje miasta. To ważny dokument w historii Radomska. Pokazuje nie tylko jak wyglądało miasto w latach 90 -tych, ale również jest wyjątkowym świadectwem łączenia pokoleń. Stanisławowi Różewiczowi towarzyszą w filmie młodzi ludzie, radomszczanie. Zderzenie ich poglądów na kino z historią snutą przez przez samego reżysera tworzy wyjątkowy klimat. W ogóle całą twórczość Stanisława Różewicza charakteryzuje duża niezależność, powściągliwość, minimalizm w użyciu środków artystycznego wyrazu, subtelność. Stał się wzorem kina niezależnego, wysublimowanego. Wychował całe pokolenia twórców wybitnych, którzy otworzyli w polskim kinie zupełnie nową ścieżkę.

Stanisław Różewicz to nie tylko jeden z najwybitniejszych polskich reżyserów filmowych. To także scenarzysta. Jest współautorem scenariuszy pisanych z bratem Tadeuszem, lale także z Janem Józefem Szczepańskim, czy Kornelem Filipowiczem.Stanisław Różewicz w swoich filmach poruszał często tematykę wojenną, szczególnie na początku swojej artystycznej drogi. Zapewne duży wpływ na to miały jego przeżycia z dzieciństwa. Już jako dojrzały artysta w sposób szczególny interesował się wnętrzem człowieka. Ludzkie lęki, tęsknoty, marzenia stały u podstaw wielu filmów Stanisława Różewicza. Był artystą delikatnym, dociekliwym i wrażliwym. Filmy, które po sobie zostawił, to szczególne zainteresowanie  naturą ludzką sprawiają, że to dzieła wyjątkowe i niepowtarzalne. Najbardziej znane filmy Stanisława Różewicza to: „Wolne miasto”, „Miejsce na ziemi”, „Świadectwo urodzenia”, „Głos tamtego świata”, „Westerplatte”, „Samotność we dwoje”, „Drzwi w murze”, „Opadły liście z drzew”, „Anioł w szafie”, „Kobieta w Kapeluszu”, „Nocny gość”, „Nasz starszy brat”.

Stanisław Różewicz był laureat wielu nagród filmowych m.in. w 2001 roku Polskiej Nagrody Filmowej „Orzeł” za osiągnięcia życia, w 2008 roku na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni otrzymał Nagrodę Specjalną –  „Platynowe Lwy”. O wielkim artyście nie zapominano w jego rodzinnym mieście.  22 maja 2009 r. Stanisławowi Różewiczowi nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Radomska. Natomiast w październiku 2010 r. na dziedzińcu Miejskiego Domu Kultury w Radomsku odsłonięto ponad dwumetrowe krzesło reżyserskie Stanisława Różewicza. Odsłonięcia dokonał syn reżysera – Paweł Różewicz oraz władze miasta. Fundatorem i wykonawcą krzesła jest Adam Świerczyński.Niedługo przed śmiercią Stanisław Różewicz był bohaterem Dni Kina. To cykliczna impreza poświęcona wybitnym twórcom polskiego filmu organizowana przez I Liceum Ogólnokształcące i Miejski Dom Kultury w Radomsku. Cykl konkursów i warsztatów, ale również przegląd filmów bohatera kolejnych edycji.  Młodzi ludzie mieli możliwość nie tylko zapoznać się z bogatą spuścizną artystyczną Stanisława Różewicza, ale również odbyło się spotkanie z reżyserem. Jedno z ostatnich w Radomsku…

Stanisław Różewicz zmarł 9 listopada 2008 r. w Warszawie. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Na podstawie materiałów archiwalnych MDK opracowała Jolanta Dąbrowska